Tę twarz znam od dwunastu lat. Zapewne prawie nikt z Was nie zna tej twarzy tak, jak ja. Dlatego pojawia się pytanie – co widzicie w niej Wy, a co ja. To pytanie często pozostaje zagadką, czasem zupełnie nie interesuje twórców, lecz mnie jednak interesuje, intryguje i wręcz niepokoi. Jest to element nieuchwytny, nad którym trudno zapanować, wynikający nie tylko z różnej znajomości tematu, ale i z odległości w czasie i przestrzeni – między aktem tworzenia a odbiorem. Tej odległości nie ma w sztukach interaktywnych, w muzyce, teatrze, gdyż tam twórca i odbiorca odnajdują wspólną drogę (lub nie odnajdują jej) dokładnie w tym samym momencie, następuje porozumienie (lub nie następuje), i obie strony wiedzą i czują, czy to porozumienie nastąpiło. Mnie, jak się zdaje, mniej interesuje po prostu wyrzucanie z siebie wrażeń i treści, bardziej – czy znalazł się partner, z którym nawiązała się nić porozumienia.
