Materiał został nagrany podczas konferencji prasowej, która odbyła się kilka dni przed premierą spektaklu. Na takiej konferencji prezentuje się zaledwie kilka minut z przedstawienia. Nie jest możliwe wejście na scenę, należy też uważać, aby nie wchodzić w kadr kolegom fotoreporterom, którzy przyszli na konferencję, ani kamerzyście, który kręci materiał dla telewizji.
Wiedząc, że będę miał bardzo niewielki wybór (a praktycznie nie będę go miał), filmowałem już zanim rozpoczęła się rzeczywista akcja sceniczna. W filmiku znalazły ujęcia, w których Anna Rokita i Michał Kościuk odpoczywają na sofie. Ujęcia te stanowią ponad połowę użytego materiału, mimo, ze w samym spektaklu nie ma dokładnie takiej sceny.
Dzięki tym ujęciom stworzyłem bazę, od której odbijam się, gdy pokazuję migawki z walki. Gdyż filmik opiera się na kontraście między scenami spokojnymi i dramatycznymi. Całość zostaje dopełniona ujęciami przedstawiającymi:
- odbicie akcji scenicznej w czarnej, błyszczącej wykładzinie będącej częścią scenografii
- projekcję akcji scenicznej na ekran, znajdujący się z tyłu sceny, projekcja pochodzi z kamery, którą posługuje się jedna z postaci spektaklu.
One odrealniają obraz, są niewyraźne, przez to tajemnicze i zagadkowe, i odzwierciedlają atmosferę samego spektaklu. Jest to typowy przykład sytuacji, gdy limitation is stimulation – ujęcia te powstały głównie dlatego, że nie mogłem dokonać swobodnego wyboru scen do sfilmowania.
Muzyka pochodzi z samego spektaklu, jednak w momentach walki została gruntownie przemontowana i dostosowana do rytmu obrazu.
Stig Larsson, VIP, reż. Małgorzata Bogajewska, Teatr Bagatela 2014. W obsadzie: Marcin Kobierski, Anna Rokita, Michał Kościuk, Adam Szarek, Ewelina Starejki.