„Poskromienie”

Kilka zdjęć z prób do Poskromienia złośnicy Szekspira w reżyserii Michała Kotańskiego w Teatrze Bagatela. Przedwczoraj oglądnąłem premierę tego spektaklu. Zwykle bywa tak, że w Bagateli mogę obejrzeć spektakl przed premierą na próbach – w całości lub w jego obszernych fragmentach. Tym razem było inaczej, wcześniej widziałem tylko scenografię i kostiumy, które były intrygujące, zagadkowe, a tym samym obiecujące.

To trzeci spektakl w reżyserii Michała Kotańskiego w Bagateli. Pierwszym był Układ Eli Kazana (światowa prapremiera), potem Mefisto Klausa Manna. Szczególne jest to, że każdy z tych spektakli jest inny, zbudowany od zera, bez zapożyczeń między nimi, bez powtarzającego się nawet w części schematu. Samo „Poskromienie złośnicy” muszę obejrzeć jeszcze co najmniej dwa razy, gdyż na premierze, będąc w pracy, nie mogłem się skupić na samej kontemplacji. Lecz już teraz mogę powiedzieć, że fascynuje mnie połączenie tak różnorodnych form – w scenografii, kostiumach, muzyce oraz sposobie gry aktorskiej, np. podawania tekstu (w końcu to Szekspir, co przecież wcale nie oznacza, że musi nas automatycznie rzucać na kolana).

Fascynuje mnie też sposób, w jaki reżyser chwyta widza – powoli, ale sukcesywnie i… nieodwołalnie. Że w tym miszmaszu, który zostaje nam narzucony od pierwszego rozjaśnienia, próbujemy się odnaleźć i w miarę jak płynie spektakl, spod jego pierwszych warstw zaczyna wyłaniać się podskórny kształt. Na finale i podczas ukłonów nie mogłem opędzić się od wrażenia, że gdzieś tam, może na dużej, tylnej ścianie scenografii, na której wyświetlane są projekcje, kryje się wyszczerzona w uśmiechu twarz reżysera, który puszcza do nas oko.

Czuję fascynację, czuję, że przeżyłem coś, coś się dokonało. Ale nie wiem jeszcze dokładnie co ani jak to jest zrobione, jak to się stało. Dlatego muszę obejrzeć jeszcze raz, a przeczuwam, że jeden raz nie wystarczy.

Ujęcia z prac nad spektaklem