Dzisiaj rano dałem upust moim emocjom, ale na skrytym blogu, bez nazwisk. Emocjom nie mającym wspólnego z tym, czy na Wawelu czy nie na Wawelu, czy z lewa czy z prawa. Emocjom związanym z nami, Polakami w ogóle, naszą mentalnością, bohaterskością, sarmatyzmem, wszystkowiedzeniem, wszystkoumieniem, marzycielstwem i beztroską.
Świadectwem uspokojenia niech będzie ten obraz. Coś normalnego, bez wielkich słów. A jednak żałoba.